Ustawa o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących

Ustawa, jak to zostało wskazane w jej uzasadnieniu, ma stanowić krok w kierunku ograniczania barier administracyjno-prawnych w zakresie budowy mieszkań dla grup społecznych o umiarkowanych dochodach. Ustawa ma być narzędziem umożliwiającym redukcję deficytu mieszkań i doprowadzenie do sytuacji, w której podstawowe parametry określające poziom zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych nie będą odstawały od przeciętnych wartości rozwiniętych krajów Unii Europejskiej.

Ustawa określa zasady oraz procedury przygotowania i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących, a także standardy ich lokalizacji i realizacji. Główny cel nowych regulacji to uproszczenie i przyspieszenie procesu inwestycyjnego przy budowie osiedli mieszkaniowych (wsparcie m. in. programu Mieszkanie+). Specustawa ma ułatwić stawianie nowych budynków na gruntach rolnych, powojskowych, pokolejowych i poprzemysłowych w granicach miast.

Specustawa wprowadza normatywną definicję inwestycji mieszkaniowej, zgodnie z którą za inwestycję mieszkaniową będzie uważane przedsięwzięcie obejmujące budowę, zmianę sposobu użytkowania lub przebudowę, w wyniku której powstaną budynek lub budynki mieszkalne wielorodzinne o łącznej liczbie lokali mieszkalnych nie mniejszej niż 25 lub budynki mieszkalne jednorodzinne o łącznej liczbie nie mniejszej niż 10, wraz z urządzeniami budowlanymi z nimi związanymi, drogami wewnętrznymi, a także roboty budowlane niezbędne do obsługi oraz prawidłowego wykonania tych prac; inwestycję mieszkaniową stanowią również części budynków przeznaczone na działalność handlową lub usługową.

Zgodnie z założeniami ustawy, przygotowanie do realizacji inwestycji mieszkaniowej obejmuje w pierwszej kolejności sporządzenie koncepcji urbanistyczno-architektonicznej. Inwestor występuje, za pośrednictwem wójta (burmistrza, prezydenta miasta), z wnioskiem o ustalenie lokalizacji inwestycji do właściwej miejscowo rady gminy. Rada gminy podejmuje uchwałę o ustaleniu lokalizacji lub odmowie ustalenia lokalizacji inwestycji w terminie 60 dni od dnia złożenia przez inwestora wniosku. Podejmując uchwałę brać będzie się pod uwagę stan zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych na terenie gminy. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) nie później niż w terminie 3 dni od otrzymania wniosku inwestora o ustalenie lokalizacji inwestycji, zamieści ten wniosek wraz z dołączonymi do niego dokumentami na stronie Biuletynu Informacji Publicznej gminy lub na stronie internetowej gminy. Uwagi do wniosku wnosić będzie można w wersji papierowej lub elektronicznej w terminie 21 dni od dnia zamieszczenia wniosku w sposób opisany wyżej.

Inwestycję mieszkaniową będzie można lokalizować na terenie, który:

– ma zapewniony bezpośredni dostęp do drogi publicznej, w tym poprzez zjazd albo dostęp pośredni poprzez drogę wewnętrzną, przy czym minimalna szerokość drogi nie może być mniejsza niż 6 m;

– ma dostęp do sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, elektroenergetycznej;

– znajduje się w odległości nie większej niż 1000 m, a w miastach, w których liczba mieszkańców przekracza 100 000 mieszkańców – 500 m, od przystanku komunikacyjnego;

– znajduje się w odległości nie większej niż 3000 m, a w miastach, w których liczba mieszkańców przekracza 100 000 mieszkańców – 1500 m, od szkoły podstawowej i przedszkola;

Ustawa reguluje również zagadnienie wysokości projektowanych budynków, które poza miastami oraz w miastach, w których liczba mieszkańców nie przekracza 100 000 mieszkańców – nie mogą być wyższe niż 4 kondygnacje nadziemne, natomiast w miastach, w których liczba mieszkańców przekracza 100 000 mieszkańców – nie mogą być wyższe niż 14 kondygnacji nadziemnych, chyba że w odległości do 500 m znajdą się budynki wyższe – wówczas to one wyznaczać będą maksymalną wysokość projektowanych budynków.