Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2017 roku

2017-05-09

W tym miejscu warto przypomnieć także treść uchwały Sądu Najwyższego podjętej w składzie 7 sędziów z dnia 19 marca 2013r., sygn. akt: III CZP 88/12, gdzie czytamy: „Współwłaściciel może domagać się od pozostałych współwłaścicieli, korzystających z rzeczy wspólnej z naruszeniem art. 206 k.c. w sposób wyłączający jego współposiadanie, wynagrodzenia za korzystanie z tej rzeczy na podstawie art. 224 § 2 k.c. lub art. 225 k.c.” O ile wydawać by się mogło, że uchwały mają rozłączne zakresy, to jednak należy zwrócić uwagę również na treść ich uzasadnień. Co do uzasadnienia pierwszej uchwały – dotychczas nie zostało takie opublikowane w sposób powszechnie dostępny, należy zwrócić jednak uwagę na fragmenty treści drugiego uzasadnienia. W nim Sąd Najwyższy odniósł się do odmiennego traktowania wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy oraz pożytków i innych dochodów z rzeczy, które wyodrębnił od prawa do używania rzeczy. Za element korzyści płynących dla właściciela na podstawie art. 207 k.c., rozłączny od wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, uznał prawo pobierania pożytków z rzeczy.  Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy wskazał natomiast jako element wynikający z korzyści polegającej na osobistym używaniu rzeczy, określony w art. 224 i 225 k.c.  Dlatego też, warto poczekać na treść uzasadnienia pierwszego z cytowanych orzeczeń, co pozwoli zweryfikować sposób kategoryzowania wynagrodzenia z rzeczy – jako pożytków cywilnych bądź też elementu korzyści polegającej na osobistym używaniu rzeczy, rozłącznie rozumianego w stosunku do pojęcia pożytków cywilnych. Autorka może tylko zawrzeć sugestię, iż wobec posłużenia się przez SN odniesieniem do przepisów związanych z wynagrodzeniem za korzystanie z rzeczy, SN do tej kategorii tym razem postanowił również zaliczyć pożytki cywilne.