Decydująca jest jednak kwota netto

2018-10-15

Sprawa dotyczyła interpretacji indywidualnej wydanej na wniosek banku. Jak wskazano we wniosku, w stosunku do nabywanych usług bankowi może przysługiwać proporcjonalne odliczenie VAT. W określonych przypadkach bank może również nie identyfikować prawa do odliczenia tego podatku w związku z nabyciem usług danego rodzaju.
Jednocześnie bank założył, że zostanie objęty tzw. limitem wydatków na usługi niematerialne, uregulowanym w art. 15e ustawy o CIT. Zgodnie z obowiązującymi od 2018 r. przepisami, wydatki poniesione na nabycie niektórych usług od podmiotów powiązanych można zaliczyć do kosztów podatkowych w ograniczonym zakresie. Nadwyżkę powyżej 3 mln zł można ująć w kosztach podatkowych jedynie do wysokości 5 proc. podatkowej EBITDA. Bank we wniosku zapytał czy limitowaniu podlega kwota netto czy brutto nabytych usług. Sam uznał, że wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 15e podlega kwota netto. Natomiast kwota naliczonego VAT niepodlegającego odliczeniu jest zaliczana do kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 tej ustawy.

Dyskusyjny pogląd

Z takim stanowiskiem nie zgodził się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej. Podniósł, że wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów” to koszty w wartości „brutto”, gdyż taką kwotę podatnik jest zobowiązany uiścić na rzecz kontrahenta. Stąd, zdaniem organu interpretacyjnego, art. 15e ustawy o CIT (który jest kontynuacją art. 15 ust. 1) należy interpretować w ten sposób, że wskazany w nim limit kosztowy dotyczy kwot brutto.
Takie stanowisko było szeroko dyskutowane przez doradców podatkowych. Wykładnia zaprezentowana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej była bowiem sprzeczna z wcześniejszym poglądem organów podatkowych na wskazaną kwestię. W opublikowanej w kwietniu bieżącego roku broszurze informacyjnej dotyczącej stosowania nowych przepisów wskazano bowiem, że kwota limitu nie dotyczy wartości podatku od towarów i usług.

Fiskus przyznaje się do błędu

Spółka wniosła do wojewódzkiego sądu administracyjnego skargę na wskazaną powyżej interpretację. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, po zapoznaniu z treścią zarzutów uwzględnił ją w całości i uznał stanowisko banku przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji za prawidłowe (interpretacja z 12 czerwca 2018 r., 0114-KDIP2-3.4010.96.2018.2.MC).
W konsekwencji uznano więc, że limit wskazany w art. 15e ustawy o CIT dotyczy kwot netto i nie ma wpływu na prawo do zaliczenia do kosztów podatkowych nieodliczonego podatku od towarów i usług.
Podstawa prawna: art. 15 ust. 1, art. 15e i art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. DzU z 2018 r. poz. 1036 ze zm.)

Zdaniem autora:

Tryb autokontroli z korzyścią dla podatnika Co ciekawe, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zmienił zaskarżoną interpretację nie czekając na wyrok WSA. Zrobił to w tzw. trybie autokontroli. Takie postępowanie organu interpretacyjnego jest rzadkością. Pozostaje mieć nadzieję, że zastosowanie tego trybu to nie jednorazowy wyłom w praktyce działania Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej i że fiskus będzie wnikliwie badał wpływające do niego skargi i z własnej inicjatywy zmieniał wadliwe interpretacje. Sądowa droga zmiany niekorzystnej interpretacji indywidualnej jest bowiem dla podatników długa i kłopotliwa. W przypadku, gdy sprawa ma swój finał w Naczelnym Sądzie Administracyjnym, może ona trwać nawet kilka lat. W analizowanej sprawie, od złożenia przez podatnika skargi do zmiany interpretacji upłynęły natomiast nieco ponad dwa tygodnie.

Artykuł ukazał się w dzienniku „Rzeczpospolita” w dniu 15-10-2018r.